Op campagne met Clinton - deel 2: Groundwork

Zaterdagochtend. Vroeg. Met de rauw fluisterende cool van Dr. Lonnie Smith op de radio rolt mijn Prius richting de lege uitgestrektheid van de maïsvelden van Iowa. Big sky country. Het nieuws van vandaag staat in de kleur van de hemel geschreven: Iowa is trending blue. Eindelijk.

De website FiveThirtyEight voorspelt voor het eerst in weken een overwinning voor Hillary Clinton in Iowa. Met zes kiesmannen lijkt de staat in het Midwesten nietig. Maar niets is minder waar. Volgens de electoral math van dit verkiezingsjaar zal vrijwel ieder pad naar een presidentschap voor Trump door Iowa moeten leiden.

Om het magische getal van 270 kiesmannen te bereiken heeft Trump zonder de zes kiesmannen van Iowa een houdini-achtige stunt nodig in een voor hem demografisch veel moeilijker staat dan Iowa. Daarom landt Trump Force One hier bijna iedere week. Daarom is de zoon van de rabiaat rechtse gouverneur van Iowa Trumps campagnemanager in de staat. Daarom investeert de Clinton campagne juist hier zoveel. Het is de ultieme wegversperring.

Om half 9 kom ik aan bij het huis van Jodie en Tim in een well-to-do buurt aan de oostkant van Iowa City. Het huis is van witgeschilderd baksteen en heeft twee voorgalerijen op verschillende hoogtes aan de voorkant. Een dikke, blonde labrador ligt tevreden onder de enige boom in de voortuin.

Jodie is de decaan van de psychologie faculteit van de University of Iowa. Tim maait het gazon in de voortuin als ik uit mijn auto stap. Hij draagt een zonnehoed, ik herken hem aan zijn witte baard. Tim spreekt met een zachte, zware stem. Hij heeft een half leven besteed aan de studie van 14de-eeuws Europees handgemaakt papier. Hij stopt de grasmaaier, doet zijn hoed af en komt me tegemoet. ,,What a beautiful day for canvassing,” zegt hij.

Inderdaad. Beter had niet gekund voor de zestig vrijwilligers die vandaag langs zullen komen en dan met een kaart en een adressenlijst op stap gaan. De deurenkloppers zijn ons belangrijkste wapen in de ground game: zij maken het Democraten zo makkelijk mogelijk om zo vroeg mogelijk te stemmen. Jodie en Tim hebben zelf al een tijd niet meer op deuren geklopt, maar ze geven de campagne iets bijzonders: een thuishonk in het hart van de gemeenschap.

Om één uur ’s middags krijgen we bezoek van Sophia Bush, ster van de NBC-televisieserie Chicago PD. Ze komt helpen studenten te rekruteren om op deuren te kloppen. In de achtertuin mag ik haar voorstellen aan een groep One Tree Hill – en, hopelijk, Hillary fans.

In mijn field pitch leg ik eerst uit waarom ik naar Iowa ben verhuisd om voor Hillary Clinton te werken. Ik vertel over mijn Nederlandse grootvader, die een 10-jarig jongetje was in bezet Amsterdam toen mijn Amerikaanse overgrootvader zijn leven riskeerde om het Europese continent te helpen bevrijden.

Ik praat over de plek die Amerika inneemt in de liberaal-democratische wereldorde die de generatie van mijn grootouders bouwde op de ruïnes van de Tweede Wereldoorlog. Een orde die fragiel is geworden en die onder de narcistische leeghoofdigheid van Donald Trump definitief kan bezwijken.

Ik vertel ze dat ik geloof dat Hillary Clinton een waardig leider kan zijn die het sterke en goedaardige Amerika kan belichamen; een Amerika dat zichzelf kan genezen, haar idealen en kracht kan hervinden en op wereldniveau een stabiliserende factor kan zijn.

Het lijkt zijn werking niet te missen. Het wordt een goede dag. Onze targets worden gehaald en ruimschoots overtroffen. Op zondagavond, tijdens het kijken naar het presidentiële debat in onze buurstaat Missouri, denk ik aan mijn bevlogen, geduldig deuren kloppende, vrijwilligers die het weekend tot zo’n succes maakte. Ze verdienden een écht debat. Maar dat is het niet. Wat het wel is, weet niemand. Wel dat het donker, bedreigend en de democratie onwaardig is.

Ik troost me met de gedachte dat het aan onze kandidaat niet heeft gelegen. Het is al heel wat dat ze haar beheersing niet heeft verloren. Als ze dat in die omstandigheden kan, dan komt het straks met de Poetins en alle andere thugs in de wereld ook wel goed.

Bron: NRC.nl